Chciano ich pogrzebać. Dziś są jedną z krajowych potęg. Aeroklub Pomorski przeżywał ciężkie czasy

Aeroklub Pomorski to jeden z ważniejszych ośrodków lotnictwa sportowego na mapie Polski, którego historyczne losy są mocno zaawiłe. Po wybuchu wojny aeroklub zaprzestał działalności na blisko 20 lat. I tak aż do 1956 roku, gdy znalazła się grupa zapaleńców.

Był 1945 rok. Grupa pasjonatów, w składzie: Leon Beliński, Henryk Jankowski, Maksymilian Jędrzejewski, Tadeusz Kulpa, Bronisław Rau, Franciszek Rutkowski oraz Ludwik Weywer nie patrząc na nic, przystąpiła do działania, budując podwaliny pod reaktywację Aeroklubu Pomorskiego. 

Panowie wyszukali sprzęt ukryty przez okupanta, odnowili go i podjęli decyzję o szkoleniu młodych adeptów podniebnej sztuki. Niestety, sielanka nie trwała długo, bo zaledwie pięć lat. Już w 1950 roku, aeroklub dysponował blisko 200 członkami, 30 szybowcami i 12 samolotami, ale jak grom z jasnego nieba spadła decyzja o przeniesieniu się. 

[ZT]1360[/ZT]

„Na nowym miejscu piloci koczują jak cyganie. Nie pomagają interwencje. Rozpoczyna się stopniowa likwidacja aeroklubu. Z początku usuwa się działaczy, którzy umieją celnie krytykować, potem szybowników chcących latać na samolotach, dopatrując się w tym ucieczki za granicę” - pisał w „Skrzydlatej Polsce”, w artykule z 11 listopada 1956 r. Tadeusz Malinowski. 

Nad całością czuwał Ludwik Szauder, ówczesny wiceprezes Zarządu Okręgowej Ligi Lotniczej w Bydgoszczy. „On to pyta pilotów czy znają lub czym mają już wykreślony kurs na wyspę Bornholm, widząc w każdym szpiega i dywersanta. On to przyczynił się do aresztowania Edwarda Klimka, cenionego instruktora, całym sercem oddanego lotnictwu. On wreszcie powoduje usunięcie pilotów: Ludwika Weywera, Janusza Buszewicza, Jana Drzewuskiego, Bronisława Rau i wielu innych.” - czytamy w artykule Tadeusza Malinowskiego. 

"Wilczy bilet" zabraniający pilotowi Weywerowi wstępu na teren lotniska aeroklubu           (Fot. "Skrzydlata Polska")

Dla tych ludzi był to wielki cios. W 1953 roku aeroklub został zlikwidowany, a decyzję motywowano zbyt małym obszarem lotniska i nowowybudowaną linią wysokiego napięcia. Chętni mogli skorzystać z pobliskiego lotniska Aeroklubu Kujawskiego w Inowrocławiu. Tych było jednak niewielu. Problemy z dojazdem, czasem i funduszami. 

W 1956 roku postanowiono, że trzeba coś z tym zrobić. Jednym z inicjatorów reaktywowania aeroklubu był Sławomir Hadaczek. Za nim poszli pozostali – mieszkańcy Torunia. „Wznowienie działalności aeroklubu zaspokoi potrzeby nie tylko młodzieży Torunia, na terenie którego znajdują się 24 szkoły średnie oraz Uniwersytet z 6 wydziałami, ale również Chełmży, Kowalewa, Wąbrzeźna, Golubia, Unisławia, Radziejowa, Aleksandrowa Kujawskiego, Włocławka Ciechocinka i Nieszawy.” - pisał autor artykułu. 

Dla całej toruńskiej społeczności było to wielkie wydarzenie, o czym również wspomina Tadeusz Malinowski. „Zaprzepaszczony na kilka lat ośrodek toruński – dzięki społeczeństwu, a szczególnie młodzieży entuzjastycznie nastawionej do lotnictwa – na pewno dorówna poziomowi innych aeroklubów. (…) Bo czyż na pięknych kartach aeroklubu nie zostaną dobrze już znani szerokiemu ogółowi tacy piloci, jak: Jerzy Adamek, małżeństwo Dankowskich, Ryszard Kosioł, Zbigniew Kirakowski czy Roman Zydroczak?”