Co jest nie tak z toruńskimi kibicami?

Od jakiegoś czasu przez media, także społecznościowe, przewija się temat „toruńskiego kibica”, głównie tego od basketu obojga płci. A że jest taki „nijaki”, że nie potrafi się bawić, dopingować, zebrać w grupę - choćby tak, jak to całkiem niedawno pokazali w Toruniu fani włocławskiego Anwilu. I trochę racji w tym jest, wszak ów, już prawie mityczny, „toruński kibic” raczej do wylewnych nie należy. I to nie tylko w koszykówce.

Przyjdzie na mecz, obejrzy, pójdzie do domu. A jak wyniki są nie po jego myśli, to nie pójdzie, nie obejrzy, tylko najczęściej swoje żale wylewa w Internecie. Ale za to jakie ma wymagania…

Przecież żużlowcy zawsze muszą zrobić mistrza, Elana - awansować, a hokeiści - utrzymać się. A jak nie: to z jednej strony narodowa tragedia, a z drugiej - osobisty foch. Tyle tylko, że w tej sytuacji najpewniej „toruński kibic” nie jest wyjątkiem, bo takie cechy posiada zdecydowana większość kibiców w kraju nad Wisłą. I idę o zakład, że gdyby obecnie Anwil plasował się w tabeli przynajmniej o kilka pozycji niżej, to wycieczka włocławskich fanów do Torunia też wyglądałaby inaczej (pewnie skromniejsza, pewnie bardziej cicha…).

Ale zaraz, zaraz… Gdzie tak w ogóle jest powiedziane, że kibice idący na mecz np. koszykówki muszą się zachowywać tak, jak wspomniani włocławianie? Czy to nie jest jakiś mit, który można obalić? Jak wiele innych mitów w temacie kibicowania? Pamiętam taką sytuację sprzed kilku lat, dotyczącą żużla. Speedway w oczach wielu, a zwłaszcza dziennikarzy, uchodził, w przeciwieństwie do piłki nożnej, za sport „rodzinny”. A więc taki, na który możemy się wybierać całymi rodzinami, mając jakąś tam pewność, że nie będziemy świadkami zadymy czy słownej wymiany „uprzejmości” pomiędzy innymi kibicami. I tak się mówiło o tym żużlu, że jest rodzinny, i mówiło.

Aż nagle dnia pewnego mój kolega z lat szkolno-studenckich, znany toruński socjolog Dominik Antonowicz rzekł w jakimś wywiadzie, że niby dlaczego żużel ma być sportem rodzinnym? Że tak naprawdę to sport „kumpelski”! Pozwolę sobie zacytować: „Idzie się na niego nie z rodzinką, ale ze znajomymi, ludźmi z pracy, przyjaciółmi. Czasami nawet niektórzy przychodzą, bo chcą wręcz odpocząć od rodziny, zapomnieć o bożym świecie”. Mit obalony, prawda? No to obalamy kolejny (mit rzecz jasna…).

Kibice mają się bawić, śpiewać, dopingować, wtedy są fajnymi kibicami i mecz jest wtedy też fajny i w ogóle jest świetnie i wszyscy są zadowoleni. No OK, a co jeśli ktoś chodzi na mecze np. po to, by obejrzeć dobre widowisko na dobrym poziomie bez względu na jego wynik i interesuje go przede wszystkim to, co się dzieje na parkiecie/boisku/lodzie/torze? Kibicem gorszym już jest? A jak jakiś bogaty pan wykupuje sobie miejsce w specjalnej loży z cateringiem tylko po to, by mecz był „przystawką” do biznesowego spotkania? To tylko dwa przykłady.

Trzeba pamiętać o tym, że trybuny są jak społeczeństwo - różnorodne do bólu. A dla prezesów klubów, a może bardziej - dla skarbników, najważniejsze powinno być to, by kibic wyszedł z meczu zadowolony, a nie ze zdartym gardłem. Bo jeśli jest zadowolony (obejrzał mecz na świetnym poziomie lub dobił ważny deal dla swojej firmy), to jest ogromna szansa, że pojawi się na kolejnych spotkaniach. A jeśli zdarł gardło, a dodatkowo halę opuszcza wściekły, bo „nasi” przegrali, to szanse na jego powrót w najbliższym czasie są mniej więcej takie, jak na to, że sędziowie przestaną pomagać Barcelonie i Realowi w kolejnych edycjach Ligi Mistrzów. Czyli niewielkie.

Jeśli kibice mają taką potrzebę - niech się jednoczą, niech krzyczą, niech dopingują (tak, jak włocławianie). Ale jeśli nie mają, dajmy spokój z ich krytykowaniem, a tym bardziej z próbami „robienia” dopingu na siłę. To może bardziej zaszkodzić niż pomóc.