Anna Zglińska: FELIeton na Dzień Kota

Pochodzę ze wsi, gdzie zwierzęta służą. Dzieci służą, zwierzęta służą, a właściwie żaden z tych dwóch gatunków nie jest postrzegany podmiotowo. Psy do budy, na łańcuch, dzieci do szkoły i na pole, a świnki na szynki. A koty, któż przejmowałby się kotami. Tyle problemu z nimi, że co roku trzeba kociaki zakopywać żywcem w gnoju lub topić w wiadrze z wodą.

Kiedy dostałam propozycję pisania „felietonów” do "Dzień Dobry Toruń", znajdowałam się w wyższym stanie kociej nerwówki. 17 lutego był Światowy Dzień Kota i Fundacja Kot, której staram się pomagać jak umiem, organizowała Dzień Kota w lokalnej galerii handlowej. Wobec tego, dzień wcześniej, do mojego malutkiego zdezelowanego golfa pakowałam w deszczu prawie dwumetrowe drewniane sztalugi, by następnie zostać staranowaną przez pana z jednym okiem na parkingu pod Lidlem. Dwukrotnie. Koci los.

Pochodzę ze wsi, gdzie zwierzęta służą. Dzieci służą, zwierzęta służą, a właściwie żaden z tych dwóch gatunków nie jest postrzegany podmiotowo. Psy do budy, na łańcuch, dzieci do szkoły i na pole, a świnki na szynki. A koty, któż przejmowałby się kotami. Tyle problemu z nimi, że co roku trzeba kociaki zakopywać żywcem w gnoju lub topić w wiadrze z wodą.

Moje pierwsze zetknięcie z kocim domownikiem również nie należało do udanych, wobec czego, gdy teściowa postawiła mi ultimatum: "Mój synek nie będzie szczęśliwy bez kota”, musiałam ulec. Stwierdziłam, że idziemy na żywioł, a kot znalazł się sam. Było lato 2014 r. Od "Nie będziemy mieli kota”, przeszłam na stronę walczących o dobrostan koci. Nie bez pomyłek i porażek. W chwili obecnej „na warsztacie” mamy kota numer 8.

Być może, gdyby nie okoliczności znalezienia Kity, nasz kociopogląd odwróciłby się do nas przyjemniejszą stroną ogona. Na działkach wymiauczał nas kotek wyglądający jak kominiarski wycior. Wyciorek był tak głodny, że na działkach jadł… piasek. Miał go pełno w brzuchu. Miał nie przeżyć. Żyje. Szukaliśmy jego właściciela. Na działkach spotkaliśmy się z pewnym panem, który twierdził, że wyrzucane tam są całe mioty, a on sam przygarnął siedem kotów i o nie dba. Piękny gest, prawda?

Po latach okazało się, że owe siedem przygarniętych kotów i nasza Kita wzięły się z ludzkiej nieodpowiedzialności. Otóż ów pan, wywiózł na działkę niewysterylizowaną kocicę. Kocica urodziła. Jej córki również urodziły. I tak co rok. Tajemnica trzykolorowych kociąt rozwiązała się. Rozwój epidemii urodzin udało się zahamować, dzięki Fundacji Kot.

Inna historia. Jesienią kot wpadł mi pod nogi.  Dosłownie. Wyleciał z okna. Świerzbowiec zatykał mu uszy, lała się krew. Potwornie odwodniony. Niewykastrowany. Właściciele nie dawali mu wody, bo sikał. Sikał, bo był niewykastrowany. Tego dnia padał deszcz. Chciał się napić. Dziś żyje i ma najcudowniejszych właścicieli na świecie, którzy nie oddali go nawet, gdy przed kastracją obsikał im całe 100 metrów domu. Deszcz, lot z okna i prosty zabieg uratowały mu życie.

Mogę mnożyć bardziej dramatyczne historie. O raku sutka wielkości melona u niewysterylizowanej kotki. O naszej suce, która kilkanaście lat temu wraz z ciążą wyhodowała sobie raka sutka wielkości szczeniąt, które powiła, jej śmierci i porannym wstawaniu do karmienia szczeniąt butelką. O pseudohodowli ze Szczecina i kociętach z połamanymi żebrami.

Jednak nie o epatowanie obskurą tu chodzi, lecz odpowiedzialność.

Od środy w wielu toruńskich gabinetach weterynaryjnych rozpocznie się marcowa akcja sterylizacji za pół ceny. Proszę, skorzystajcie. Nie mnóżmy zwierzęcych nieszczęść ponad miarę. Nie pozwólmy na niepotrzebne cierpienia istot zależnych od nas. Odwdzięczą się miłością i zdrowiem. 

Fundacja KOT 
07 1090 1506 0000 0001 0369 0336 
1 proc. podatku - KRS 0000230788