Siedem grzechów głównych torunian: Od małego je na śniadanie amerykany, szneki z glancą i powtarza"jo"

To nie lada sztuka znaleźć siedem grzechów, bo przecież jesteśmy tacy wspaniali i żyjemy w tak wspaniałym mieście. Jak to zatem z nami jest?

Oto siedem grzechów głównych torunian. Możecie się z nimi zgadzać lub nie, dyskutować lub mieć je głęboko gdzieś, ale tacy po prostu jesteśmy.

1. Pycha, pycha, pycha. Toruniak jest pyszny i dumny jak paw

Torunianie żyją w pięknym Toruniu z gotykiem na dotyk, milionami turystów jak w jakiejś bańce mydlanej. Uwielbiają oprowadzać gości po Starówce - omijając obskurne podwórka i nudne blokowiska. Kochają robić „och” i „ach”, oglądając bajeczne ujęcia fotograficzne Starówki. Uwielbiają je lajkować. Dzień bez lajka dla panoramy toruńskiej Starówki to dzień stracony. Wiara torunian w wyjątkowość Torunia jest tak wielka, że odwiedzający ich goście już na wstępie są przekonani o wielkości grodu Kopernika. W ciemno wszem i wobec powiedzą, że Toruń ma prawie tysiąc lat tradycji, 400 tys. mieszkańców i dwumiliardowy budżet miasta. I wszystko naj, naj, naj. Największy i najnowocześniejszy stadion żużlowy na świecie. Najpiękniejszą elewację hali sportowej w Polsce. Najlepiej zaprojektowaną salę koncertowo-kongresową. No i most: piękny, jedyny w swoim rodzaju.

2. „W grodzie Kopernika żyje się najlepiej. I basta”

Gdybyśmy wzięli w kupę wszystkie rankingi i plebiscyty, w których bierze lub w których Toruń brany jest pod uwagę, a następnie wszystkie wyniki - zwłaszcza te najlepsze, w czołówce - to okazałoby się, że żyjemy w krainie szczęśliwości. Że żyjemy w mieście, w którym nie ma żadnych problemów. To nieważne, że nasze władze chcą, abyśmy w taki sposób postrzegali nasze miasto. Torunianie robią jednak wszystko, żeby śnić na jawie nonstop. Takim symbolem może być Zamkowa przykryta gotycką płachtą. Pudrujemy nasze wady. Zakrywamy rękę w brakach w uzębieniu. I chowamy po kątach problemy, od których nie sposób uciec: bezrobocie i brak perspektyw dla młodych ludzi, uboga oferta dla seniorów, Dębowa Góra, osiedla socjalne na Armii Ludowej i Olsztyńskiej, itp. Trudno powiedzieć, dla kogo jest to miasto. Dla turystów? Władz? Rankingów?

3. Toruń to głównie Starówka. A potem długo, długo nic

Turysta, który ma nieco więcej na zwiedzanie niż kilka godzin, i zdecyduje się wyjść poza Starówkę, może przeżyć szok. Toruń nie ma praktycznie w ogóle żadnego śródmieścia. Miasto, centrum to po prostu Starówka. I tyle. Za Starówką zaczynają się osiedla mieszkaniowe, które mówiąc delikatnie - nie powalają na kolana, które nie są jakoś specjalnie wkomponowane w Starówkę i jakoś mizernie się z nią komponują. Co gorsze, nie ma na nich nic ciekawego, bo większość pieniędzy pompowana jest w Starówkę. Koncert plenerowy? Najlepiej, żeby się odbył na Starówce. Dom kultury lub osiedlowe kino? Dobry pomysł, ale lepiej wybudujmy coś na Starówce.

4. Smutek i porażka. Nie potrafimy za żadne skarby kibicować

Torunianin na stadionie żużlowym, lodowisku czy w hali sportowej, zwykle ma jedną minę. Mydło. Jedno wielkie nic. Bez żadnego wyrazu. Bo torunianin źle czuje się w grupie. Torunianin to indywidualista. Za żadne skarby nie potrafimy cieszyć się grupowo. Dlatego nam w ogóle nie idzie kibicowanie. Nie wierzycie. Przejdźcie się np. na mecz hokeja. Szare twarze, znudzone spojrzenia, kiełbaska, piwko, od czasu do czasu kibicowski bęben, jakaś przyśpiewka, kilka wulgaryzmów rzuconych w stronę sędziego, brak wiary w naszych. Po prostu cudowna atmosfera. Wystarczy kilkunastu kibiców przeciwnej drużyny, by przekrzyczeć kilkuset torunian. Nasz doping gaśnie minutę po golu, punkcie lub koszu.

5. Z torunianami nie rób interesów. Targują się na maksa 

Oj tych przykładów znajdziemy mnóstwo. Wystarczy spojrzeć na decyzje władz Torunia, które starają się wycisnąć inwestorów jak cytrynę. Wiele samorządów, gdyby mogło, to zapłaciłoby inwestorom, żeby ci ulokowali swój biznes u nich. Toruń też tak się zachowuje. Ale tylko na początku. Później - gdy już inwestor podjął decyzję, kupił grunty i zaczyna inwestycję - trzeba zapłacić frycowe np. w postaci budowy układu drogowego w pobliżu obiektu, skrzyżowania, sygnalizacji świetlnej. I nie są to małe sumy. Trudno za to ganić rządzących, że dbają o miasto, jego infrastrukturę, a poza tym o kasę miasta. Ale z torunianami ciężko robi się interesy. Czy dlatego inwestorzy nie walą do nas drzwiami i oknami?

6. Zawsze sto lat za… Toruniak to piernik musi dojrzeć

Toruniak nie lubi rewolucji. Od małego je na śniadanie amerykany, szneki z glancą i powtarza pod nosem “jo”. I nie narzeka. Do wszelkich nowinek pochodzi ostrożnie. „Konserwatyzm” to zbyt duże słowo. Lepiej pasuje to „strach”. Toruniak boi się nowego. Nie lubi być prekursorem. Lubi patrzeć, jak to robią inni, podglądać ich, obserwować, jak komuś się udaje lub ktoś zalicza wpadkę. Toruniak nie chce się sparzyć. Toruniak ma czas. Musi zważyć argumenty, wszelkie “za” i “przeciw”. No bo na bilety czasowe można było poczekać kilka lat. Bo trzeba było zobaczyć, jak sobie poradziło z tym kilkadziesiąt innych polskich miast. Na kartę miejską jest za wcześnie. I tu nie chodzi tylko o wyborcze obiecanki-cacanki. Po prostu torunianie nie są nie jeszcze gotowi. Musimy do nich dojrzeć. Jak pierniki.

7. Spokój. Torunianie kochają spokój. Mają wszystko gdzieś

Torunianie nie angażują się na 100 proc. Są ostrożni. Kochają spokój. Nienawidzą zmian. Nie wychylają się: “bo zostanie mi to zapamiętane”, “bo władza się zemści”, “bo naślą mi kontrolę”, “bo sąsiad na mnie doniesie”. Jest im dobrze tu i teraz i za wszelkie skarby nie chcą tego zmieniać. Nie chcą zmieniać władz. “A niech sobie te rządzą Toruniem nawet 30 lat”. Albo: “następni, którzy po nich przyjdą, będą gorsi”. “Układ? Jaki układ? Oni dobrze rządzą i to widać na każdym kroku. Chodniki równe, ulice czyste, autobusy punktualne, ludzie uśmiechnięci. Czego więcej trzeba?” A inni pewnie sobie myślą, że: “jakoś to będzie, w końcu pojawią się inwestorzy, młodzi będą mieć pracę, turyści będą do nas walić drzwiami i oknami, staniemy się zagłębiem innowacyjnych technologii”. Emocje w Toruniu? Błagam. Łatwiej tutaj o szkorbut, huragan lub… ptasią grypę.

Czy to wszystkie najważniejsze toruńskie grzechy? Czegoś tu zabrakło?