Prawdziwe wyznania młodych torunian. Oto, co ich boli w tym mieście

Skończyli po kilka kierunków na renomowanych uczelniach, w tym również studia podyplomowe. Całkiem nieźle dogadują się z obcokrajowcami, są po różnych kursach i stażach. I co z tego? Właściwie nic. Po za tym, że są blisko trzydziestki, mieszkają z rodzicami, albo wynajmują mieszkanie wspólnie ze znajomymi – żeby było taniej. Utknęli w Toruniu. Pięknym gotyckim mieście, z dużą ilością imprez naukowych i różnych eventów. Szkoda tylko, że dorosłość jest tak brutalna. 

Poznajcie ich… Iza, Kaśka, Justyna i Tośka. Imiona na prośbę głównych bohaterek zostały zmienione, reszta jest prawdą. Brutalną prawdą. 

- Mam 28 lat, skończyłam politologię i socjologię. Mieszkam z dwójką moich znajomych, żeby było taniej, bo niestety nie stać mnie na samodzielne wynajęcie mieszkania, ani tym bardziej kredyt. Bo jaki bank da kredyt osobie, która od 4 lat błąka się na śmieciówkach i z niepewnym jutrem? – pyta gorzko Iza, pracownik jednej z toruńskich firm marketingowych. - Podoba mi się Toruń, lubię jego klimat, ale coraz częściej zastanawiam się nad przeprowadzką, do miasta z większymi perspektywami.

- Nie stać mnie na założenie rodziny. Mieszkamy z chłopakiem w kawalerce, on co prawda ma umowę o prace, ale za najniższą krajową. Ja pracuję w hotelu na zleceniu. Zmiany 12-godzinne i nocki mnie wykańczają, ale zaciskam zęby, bo może z czasem trafi się coś lepszego. Jestem po filologii angielskiej, czasem daję korepetycje gimnazjalistom, ale kasa z tego słaba – opowiada Kaśka, która pracuje jako recepcjonistka w jednym z czterogwiazdkowych hoteli w Toruniu – Wcześniej pracowałam w callcenter, sprzedawałam ubezpieczenia. Wytrzymałam cztery miesiące na słuchawce i nigdy więcej nie chce tego powtórzyć. Pranie mózgu. Toruń niestety jest zagłębiem słuchawek i pracy w gastro, bo o normalną pracę i w dodatku na uczciwych zasadach bardzo trudno.

Żyjemy w kraju zielonych wskaźników ekonomicznych, malejącego bezrobocia, pochwał polskiej gospodarki płynącej z zagranicznych gazet. Oficjalna „propaganda szczęścia” (i nie tylko w Toruniu) mówi o tym, że wszystko jest fajnie, że wystarczy tylko chcieć, że podróże, że kawa na wynos i smartphone w kieszeni, że fajne auto, a wieczorem fitness, joga i dobre wino z przyjaciółmi. Młodych mieszkańców Torunia nie stać na zagraniczne urlopy i nie zapłacą za nie spadającym bezrobociem, ani rosnącym PKB. W mediach rzadko się o tym mówi.

- Dorosłość jest przereklamowana. Tyle nam obiecywano. Pójdziemy na studia, dostaniemy fajną pracę, moi rodzice do tej pory nie mogą zrozumieć dlaczego nie pracuję w zawodzie. Skończyłam pedagogikę z resocjalizacją, a pracuję na ¾ etatu w sklepie. Nie narzekam, zawsze mogło być gorzej – opowiada Justyna – na prawdziwych wakacjach byłam kilka lat temu w Chorwacji, oczywiście z rodzicami, bo mnie nadal nie stać na zagraniczne wojaże. Czasem tanim kosztem wyskoczy się gdzieś na parę dni ze znajomymi, bo jakiś wujek udostępnia działkę nad jeziorem.

- Skończyłam socjologię w Toruniu i psychologię w Warszawie. Oba kierunki studiowałam jednocześnie i dodatkowo dziennie. Pracę magisterską pisałam w Polskim Busie podczas moich kursów Toruń-Warszawa, Warszawa-Toruń – o dziwo promotor był zadowolony. Po skończeniu socjologii musiałam połączyć studia z pracą, bo przecież coś trzeba było jeść. Mój dzień kończył się w okolicach 24:00, a zaczynał o 5.30. Ale nic tam, PRZECIEŻ WIEM O CO GRAM. O lepszą przyszłość. Wróciłam do Torunia (duży błąd, ale jak człowiek zakochany to ślepy i głuchy, a już na bank głupi) – dodaje Tośka, 28-letnia mieszkanka Torunia – Jakież było moje zaskoczenie, jak ten rynek pracy wcale nie stanął dla mnie otworem (a już na pewno nie tym, o którym myślałam, że stanie). Powiem jedno, szwendanie się od urzędu do urzędu, od potencjalnego pracodawcy do innego, od jednych zamkniętych drzwi do drugich jest uwłaczające. Po prostu zgniata w człowieku wolę walki i poczucie własnej wartości. Po rocznej tułaczce i zwątpieniu, wysiłek zaprocentował. Dostałam szansę. Pracuję tam gdzie chciałam, w zawodzie, który kocham. Jestem na okresie próbnym. Wszyscy patrzą mi na ręce. Sama sobie patrzę na ręce. Dalej mieszkam w rodzinnym domu, choć fakt faktem losy rodziny potoczyły się tak, że przez większość roku mieszkam sama. Nie mam szans na kredyt. Życie uczuciowe leży odłogiem i kwiczy. Przyjaciele rozjechali się po całej Europie. Nie mam męża, nie mam dzieci i dla niektórych ten fakt będzie świadczył o mojej porażce. Przegapiłam czas radości, przegapiłam wiele okazji, szans, doznań. Ten czas nigdy nie wróci. Ale nie mam zamiaru żałować. Ja wykorzystałam ten czas najlepiej jak mogłam, najlepiej jak potrafiłam. Wycisnęłam go jak cytrynę, aby osiągnąć swój cel, lub raczej aby móc go kiedyś osiągnąć. Bo z marzeniami tak jest – spełniasz jedno, a na jego miejsce pojawiają się dwa kolejne. Przynajmniej ja tak mam – reasumuje Tośka, która pomimo kilku kopniaków od życia, nie poddała się. 

Prawdziwe historie młodych mieszkańców Torunia, bez huraoptymistycznych sloganów, motywacyjnych obrazków. Jest szara codzienność pobudki o 6:30, śniadania na szybko, pracy za najniższą krajową i samotnych wieczorów, bo przecież kariera. Bo jak teraz zaciśniesz zęby, to później będzie lepiej. Bo będzie lepiej, prawda?