Bartosz Dawidowicz: "Cofając się 15 lat, próbowałabym zmienić podejście władz miasta do oświaty"

Gdybyśmy mogli zabrać się w podróż wehikułem czasu szalonego naukowca i przenieść w przeszłość, powiedzmy do 2000 r., co byśmy zmienili, aby nasza codzienność w Toruniu AD 2017 była fajniejsza?

W drugiej części trylogii Powrót do przyszłości z 1989 roku Marty MacFly musi naprawić to, co przypadkiem zepsuł podczas pierwszej wyprawy. Szalony naukowiec Doc Brown zapewnia Marty'ego, że o ile jego przyszłości nic nie zagraża, o tyle jego dzieciom już tak. 

- Wam wiedzie się nieźle, ale waszym dzieciom... musimy coś z tym zrobić! - krzyczy Doc Brown, tankując DeLoreana. 

Gdybyśmy mogli zabrać się w podróż wehikułem czasu szalonego naukowca i przenieść w przeszłość, powiedzmy do 2000 roku, co byśmy zmienili, aby nasza codzienność w Toruniu AD 2017 była fajniejsza? 

Pewnie nie chcielibyśmy zmieniać wiele w naszym życiu, ale próbowalibyśmy w taki sposób zmienić przeszłość, aby wrócić do 2017 r. z przekonaniem, że naszym dzieciom w przyszłości będzie dużo lepiej niż nam się dziś zdaje. 

Póki szalony Doc Brawn nie wymyśli DeLoreana do podróży w czasie, zostaje nam tylko patrzenie w lustro i zbieranie się na odwagę, by uczciwie rozstrzygnąć, czy osiągnięcia ostatnich lat bardziej służą naszym dzieciom, czy też zaspokajają naszą próżność, samorządową pychę i potrzebę zapisania własnych rozdziałów w historii miasta. 

Cofając się 15 lat, próbowałbym zmienić podejście władz miasta do oświaty. Zadbałbym, aby przez ostatnie 15 lat dzieci w przedszkolach, podstawówkach, gimnazjach i liceach uczyły się w małych klasach, aby miały dwa razy więcej zajęć z dwóch języków obcych, w tym angielskiego, choćby w ramach zajęć pozalekcyjnych, a także aby uczyły się informatyki i programowania oraz oswajały się z używaniem komputerów od małego. 

Nakłaniałbym 15 lat młodszego Zaleskiego do rewolucji w uczelniach technicznych poprzez rozbudowę ich infrastruktury i programów kształcenia, oraz wprowadzając wakacyjne staże - płatne przez samorząd - w firmach w całej Polsce i na świecie. Wymusiłbym też położenie fundamentów pod toruńską techniczną uczelnię wyższą współpracującą z UMK, natomiast uniwersytetowi oferował granty na badania służące efektywności funkcjonowania samorządów.

Wyścig o unijne dopłaty na inwestycje zastąpiłbym wyścigiem o kapitał ze środków prywatnych: każda nowa firma otwierająca działalność i zatrudniająca mieszkańców Toruniu to miliony złotych w kieszeniach zwykłych ludzi, w wypłacanych co miesiąc wynagrodzeniach oraz miliony w podatku PIT, który płacą do samorządu. 

Zamiast spektakularnych setek milionów złotych, jakie dostajemy z Unii i przelewamy na konto wykonawcy kolejnej trasy średnicowej, który zatrudnia ludzi spoza miasta, zamiast milionów zadłużenia, którym wspieramy te wygibasy drogowe, zachęcałbym samorząd do wspierania lokalnego rynku pracy i inwestycji prywatnych, które dając nam zatrudnienie, pozwolą nam inwestować w wykształcenie naszych dzieci. 

Nikomu nie odbieram jego dumy z sukcesów współczesnego Torunia. Oby tylko nie przesłoniły nam one refleksji nad przyszłością, którą budujemy swoim dzieciom.